"Bloed en Zon": een tentoonstelling die vlees als nationaal symbool blootlegt

De Argentijnse cultuur en eigenaardigheden zijn enorm en complex. Er zijn echter thema's waarmee ze onlosmakelijk verbonden is, zoals voetbal en natuurlijk vlees . Daarom gelooft een groot deel van de wereld dat de inwoners van dit land hun dagen doorbrengen met grillen , alsof zo'n overvloed mogelijk is.

En hoewel nationale identiteit en veeteelt onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, gaan achter die unie complexe politieke beslissingen en sociaal gedrag schuil die veel mentale gymnastiek vergen om te ontrafelen. Deze beslissingen gaan verder dan stereotypen en werden aangepakt door een kunstenaar – erkend om zijn lange carrière in de stedelijke kunstwereld – die dit eeuwige debat aan de orde stelt.

Vorig jaar nodigde Francisco Díaz Scotto (ook bekend als Pastel ) Joaquín Barrera uit om een ​​werk te komen bekijken dat hij presenteerde in de achterzaal van Valerie's Factory bij arteba en dat hij destijds zag als een experiment , maar in werkelijkheid de kiem vormde voor Sangre y Sol , zijn eerste solotentoonstelling in een galerie in Buenos Aires.

Barrera vond dat er achter dat schilderij een geweldige achtergrond schuilging die vanuit een hedendaags perspectief onderzocht kon worden en dat het perfect paste in de sociaal-politieke actualiteit.

Naarmate de maanden verstreken, intensiveerden de ontmoetingen tussen kunstenaar en curator zich rond de volgende vraag: Wat betekent het schilderen van vlees in Argentinië? Dit omvatte het begrijpen van de economische, politieke en symbolische conflicten die het gebruik en de consumptie van dit product al zoveel jaren in onze samenleving met zich meebrengt.

Ook werden er vragen gesteld over de identiteit van de bewoners toen men probeerde het scenario te begrijpen dat aan de basis lag van deze bouw. ​​Het antwoord lijkt echter te liggen in de drang om het land te domineren en meer macht en geld te verkrijgen. Hierdoor kwam de 19e-eeuwse Pampasvlakte in het middelpunt te staan ​​van een langdurige strijd.

Er is een werk van de Uruguayaanse schilder Juan Manuel Blanes met een gele, bijna gouden en eeuwige lucht, vergezeld door een vlak landschap en een gaucho te paard die aanwijzingen geeft met zijn gezicht enigszins verborgen door zijn arm. Op de achtergrond tonen nauwelijks zichtbare schaduwen zijn mogelijke metgezellen. De gebruiken en tradities van die tijd, de arbeider en het dagelijks leven behoorden tot Blanes' favoriete onderwerpen , en hij ging de geschiedenis in als een van de belangrijkste kunstenaars van Rio Plata uit de 19e eeuw.

Díaz Scotto zag "Gaucho op het platteland" niet in het echt, maar via een catalogus . Een simpele handeling die hen met elkaar verbond over de grenzen van de tijd heen. Het schilderij zelf heeft namelijk een heel bijzondere geschiedenis: het werd herontdekt in Engeland, nadat het toebehoorde aan een Spaanse aristocraat.

Tussendoor belandde het in de handen van erfgenamen die het voor een recordbedrag naar een openbare veiling stuurden, onderhevig aan marktspeculatie en de twijfels rond het nationale erfgoed van beide landen. In Blood and Sun neemt het echter een andere identiteit aan , wanneer Scotto het landschap bevrijdt door middel van een spel van imitatie en toe-eigening.

"Francisco herstelt, eert en rechtvaardigt, en laat niet alleen zijn talent zien voor het afbeelden van de vlakten van de Pampa, maar ook dat van Juan Manuel Blanes, de Uruguayaanse schilder die enkele werken maakte die symbolisch werden voor een tijdperk en een land dat net zijn identiteit begon te vormen", merkt Barrera op.

De verzameling werken in de tentoonstelling kan in fasen worden begrepen , waarbij dit landschap zowel het begin als het einde van het verhaal vormt. Het is de primaire bron die de rest van het verhaal voedt.

In de eerste groep schilderijen wordt het vlees van heel dichtbij afgebeeld , bijna abstract, waarbij de nadruk ligt op de kwaliteit van de kleuren en de kracht van de penseelstreken.

Dan verschijnt het als een tastbaar bezit , minutieus uiteengereten in de koelkast , die omgeving die vijandig staat tegenover het platteland, wit, netjes en koud, en die Díaz Scotto persoonlijk kende omdat er zich een omgeving voor zijn werkplaats bevond die hij durfde te bezoeken (is het toeval of werd het landschap dat hij door zijn raam zag zijn grootste inspiratiebron?).

Ten derde is er vlees als handelswaar , dat als een gewild product het huis binnenkomt. Deze afbeeldingen doen denken aan een foto uit een catalogus of kookboek , waarop stukken vlees op een tafel worden uitgestald met een tafelkleed van tafelzeil dat doet denken aan popart of zelfs aan de kitsch-esthetiek van de jaren negentig, waarin alledaagse aspecten centraal stonden (zo creëerde Jorge Gumier Maier in sommige van zijn werken een fusie tussen concrete kunst uit de jaren veertig en de esthetiek van het huis van zijn tante).

Het zijn klassieke stillevens met supermarktreclames , maar toch hebben ze iets schokkends.

Terug naar het begin: als La Pampa het grote gebied was waar het nationale conflict om draaide , dan verdient het ook om het decor te zijn van deze tentoonstelling. We willen de identiteit ervan herontdekken, zonder te vergeten dat hier de grote strijd om de macht van een zich snel ontwikkelend land plaatsvond.

Uiteindelijk onthult een bijlage gewijd aan het archiefonderzoek dat Díaz Scotto en Barrera na veel zoeken en traceren ontdekten , materiaal variërend van documenten tot foto's uit die tijd, oude bankbiljetten en films , die een theoretisch en historisch kader bieden voor Sangre y Sol. Het is het deel van de ijsberg dat niet zichtbaar was.

Blood and Sun van Francisco Diaz Scotto (Pastel) in Valerie's Factory, woensdag tot en met zaterdag van 15.00 tot 19.00 uur bij Vera 1350.